,,Voor mij persoonlijk was het heel onverwacht”, zegt Roy Trostyanetski uit Tel Aviv. ,,Er werd veel over gesproken, maar ik had niet echt gedacht dat het zou gaan gebeuren. Ik stond net op het punt om te gaan slapen.” Laat in de avond kwam het bericht dat zwermen Iraanse drones op weg waren naar Israël. ,,Ik probeerde te begrijpen wat er aan de hand was en mezelf mentaal voor te bereiden dat het een moeilijke nacht zou kunnen worden.”

Toch kwam de Iraanse aanval niet volledig als verrassing. Het was wachten op een reactie, nadat Israël bij een aanval op een Iraans consulaat in Damascus (Syrië) onder meer twee generaals en vijf andere officieren van de Iraanse Revolutionaire Garde doodde. Daarnaast hadden inwoners zaterdag een paar uur de tijd om zich voor te bereiden, terwijl de raketten en de drones onderweg waren van Iran naar Israël. Sommigen besloten nog op het laatste moment naar de winkel te gaan voor noodaankopen.

Zondag, the day after en de eerste dag van de werkweek in Israël, zijn de scholen gesloten. Kantoren en winkels zij wel open, maar de straten ogen leger dan normaal. Israëli’s proberen het normale leven weer enigszins op te pakken. Uit gesprekken met inwoners door het hele land blijken sommigen te vrezen voor wat komen gaat, anderen zijn minder angstig en vertrouwen het Israëlische leger.

Trostyanetski maakte zich zorgen over de plek waar hij was. ,,Het was beangstigend dat mijn huis heel dichtbij een zeer belangrijke legerbasis ligt. Uiteindelijk probeerde ik gewoon te ontspannen en te gaan slapen. Er waren die nacht geen sirenes in Tel Aviv. Nu maak ik me vooral zorgen over wat er hierna gaat gebeuren.”

Volgens het Israëlische leger is 99 procent van de ongeveer 330 raketten en drones die door Iran zijn gelanceerd, onderschept. ,,Hoezeer ik ook geloof in de capaciteiten van het leger, ik bleef in mijn achterhoofd denken: ‘Wat als het ze niet lukt?’”, zegt Aleks Litvinovs een dag na de aanval. ,,Ik nam alle mogelijke voorzorgsmaatregelen om me veiliger te voelen en slaagde er zelfs in om in slaap te vallen, maar ik werd elke paar uur wakker om de situatie te controleren.”

Aurelie Ovadia woont in een kibboets naast Jeruzalem en is geschokt na de aanval van Iran. ,,Gisteravond ontglipte de slaap mij, de angst hield mijn hart in zijn greep. Het geluid van raketten in de verte was een grimmige herinnering aan de kwetsbaarheid van ons bestaan. Als ouder is mijn voornaamste zorg altijd de veiligheid en het welzijn van mijn kinderen. Dat zij onveilig zijn, is een gevoel dat niemand zou moeten verdragen.”

Ovadia wil haar ‘oprechte dank uitspreken voor het geweldige werk van de luchtverdediging en de niet-aflatende steun van Israëls bondgenoten’. ,,Hun inspanningen hebben ongetwijfeld talloze levens gered en een sprankje hoop gegeven in deze moeilijke tijden.”

Ook Litvinovs probeert optimistisch te blijven. ,,In de ochtend werd ik wakker en zag dat er minimale schade was aangericht en dat we nu allemaal veilig waren. Dat maakte mijn ochtend echt goed.” Nu is Litvinovs aan het werk. ,,Het leven stopt niet in Israël, zelfs niet midden in de oorlog. Ik weet echt niet wat er morgen zal gebeuren en of dit conflict zal escaleren, maar het beste wat ik nu kan doen is de hoop niet verliezen.