In een van de weinig geopende cafés in het zuiden van Tel Aviv uit Meijler (49) maandag haar zorgen. Ze blikt terug naar die vrijdagavond als duizenden muziekliefhebbers het leven komen vieren op een muziekfestival dicht bij de kibboets Re’im, nabij de Gazastrook. Niet wetende dat uren daarna voor sommigen dat leven abrupt ten einde komt.

Ook Laor en zijn vriendin zijn nergens te bekennen. Het laatste teken van leven is een foto waarop Laor zich in een bunker verschuilt. Laor is een kleinzoon van joodse immigranten uit de Sovjet-Unie die daar zijn gevlucht vanwege het antisemitisme. ,,Het is dus behoorlijk cru dat hij nu hier in Israël geweld meemaakt”, vertelt de zichtbaar aangeslagen Meijler.

De jongen is onafscheidelijk van zijn vriendin Tamar. ,,Het is een jong liefdeskoppel. De ouders van dat meisje zijn net zo wanhopig. Ik hoop dat hij goed voor haar zorgt, maar ik ben bang dat dat niet kan.” Op Instagram roept Laors vader contact met hem op te nemen als men zijn zoon heeft gezien.

,,Ik zag hem elke feestdag. Hij is een hele lieve, zachte, lange slungel van bijna 1,95 meter lang die niet kon aarden in het Israëlische leger.” Meijler zegt vanwege zijn leeftijd bang te zijn dat Hamas, bij een eventuele gijzeling, hem niet zal sparen.

Op sociale media gaan beelden rond van terroristen in witte pick-ups die dood en verderf zaaien op een groot afgelegen veld. Volgens Meijler was het feest gereguleerd door de politie en moest het in een open gebied plaatsvinden vanwege eventueel geluidsoverlast voor de bewoners in Re’im en naastgelegen kibboetsen.

De Israëlische krant Haaretz was zondag op locatie in de naastgelegen kibboets van Patish. Daar trof het dagblad Yaniv Vaanunu aan. Hij voert sinds zaterdagmiddag een zoektocht uit naar de vermisten. Tientallen families hebben hem benaderd en hebben persoonlijke informatie over hun dierbaren verstrekt om hem te helpen. ,,Toen de gewonden bij de kibboets van Patish aankwamen, startte ik mijn auto en vertrok”, zegt hij. ,,Ik heb geholpen bij de evacuatie van bijna 400 mensen – eerst de gewonden, daarna de lichamen ’s nachts. Ik heb zeven lichamen eruit gehaald.”

Maar nog steeds geen spoor van Laor en Tamar. Maandag waren er nog gevechten bij de naastgelegen kibboets Be’eri. ,,We hadden hoop dat hij zich daar schuilhield. Maar hoe langer het duurt, hoe slechter het eruit ziet”, vertelt zijn tante. Ze is gestopt met het kijken van de ‘ongecensureerde’ beelden op X. ,,Ik ben nu al gestrest van wat ik in de reguliere media zie. Denk aan alle vrouwen die zijn verkracht.”

Laors ouders gaven eergisteren hun dna af. Op de Israëlische tv zijn getuigenissen te horen van gezinnen die hun kinderen ook niet kunnen vinden. ,,Ik ben bang dat ik moet hopen dat hij niet meer leeft”, zegt ze. ,,Ik kan me niet voorstellen dat hij niet totaal getraumatiseerd uit deze situatie komt, en hoe moet je dan verder? Misschien heb ik het fout, zitten ze allemaal bij elkaar en hebben ze niets door, maar dat is niet reëel.”

De van oorsprong Amsterdamse Meijler heeft een kunstgalerie en reist over de hele wereld. Ze glipt er dus vaak tussenuit, waardoor ze een ideale balans heeft om met Israël te dealen, vertelde ze eerder. En dat blijft ze doen.

Dinsdagavond vliegt ze terug naar Amsterdam, als haar vlucht tenminste niet wordt geannuleerd. ,,Ik ben een linkse rakker. Ik zou nu Jeruzalem geven aan de Palestijnen, laten we in vrede met elkaar leven. Maar nu is er weer een hele generatie die zó boos is. De woede neemt ook bij mij de overhand. Ik was al pessimistisch; dit gaat nooit over. Maar nu is het voorbij.”

Meijler houdt haar hart vast voor wat er gaat gebeuren. ,,Als je hoort dat er 700 mensen zijn vermoord en 2500 gewonden zijn gevallen, dan klinkt dat heel veel. Maar er moet een persoonlijk verhaal achter elk nummer zitten.” Ze heeft het vaste geloof dat de oplossing uiteindelijk altijd ligt in het gesprek. ,,Maar op dit moment is er zoveel woede en wanhoop.”