Michael Ofer Ziv (29) breekt als hij hoort dat Noa Argamani is gered uit de handen van Hamas. De tranen van blijdschap hebben vooral te maken met haar ongeneeslijk zieke moeder, waar Argamani na een maandenlange gijzeling eindelijk naartoe kan. Maar kort daarna komen ook de berichten van honderden Palestijnse slachtoffers die tijdens de reddingsoperatie zijn gevallen. Bij Ofer Ziv zorgt dat voor een nare bijsmaak. Zijn empathie voor beide slachtoffers tekent zijn worsteling in het Israëlische leger (IDF).

Op de zwarte zaterdag, 7 oktober vorig jaar, wordt hij wakker in Turkije, tijdens een vakantie met zijn moeder en zus. De familie keert een week later terug naar Israël, waarna Ofer Ziv als reservist wordt opgeroepen voor het Israëlische leger. ,,Ik wilde de mensen aan de grens met Gaza helpen”, zegt Ofer Ziv in hartje Tel Aviv. ,,Ik wist dat ik daar moest zijn, maar ik was bang dat ik daar te lang zou blijven.” Hij weet dat het Israëlische leger ook te ver kan gaan.

Na 7 oktober wordt Ofer Ziv benoemd tot controle-officier in het hoofdkwartier van zijn brigade. Daar bekijkt hij beelden van de Israëlische bombardementen in Gaza. Ook het lokaliseren van de verschillende legereenheden behoort tot zijn taken. ,,Ik bepaal bijvoorbeeld of het te gevaarlijk is om een raket af te schieten.”

Tijdens zijn twaalf uur durende shifts ziet Ofer Ziv de IDF-voertuigen gebouwen en mensen neerhalen. ,,Elke keer dat een gebouw instort, zegt iedereen ‘wauw’. Ook ik vind het krankzinnig als zoiets gebeurt. Er zijn ook mensen die blij zijn.” Diezelfde wraakgevoelens voelt Ofer Ziv niet.

Elke keer dat hij een gebouw ziet instorten ziet de vredesactivist voor zich hoe alles verdwijnt; van mensen die doodgaan bij het bombardement, tot foto’s, kleding en huisdieren. ,,Ik herinner me een dag waarop ik hoorde dat 50 procent uit het noorden was geëvacueerd. Diezelfde dag zag ik een gebouw in het gebied instorten en dacht ik bij mezelf: de helft is geëvacueerd uit het gebied, maar de andere helft leeft daar nog.”

Ook de verantwoordelijkheid waar soldaten mogen schieten ligt in zijn handen. Maar nooit heeft Ofer Ziv een document ontvangen met regels, zegt hij verontwaardigd. Hij weet dat er gebieden zijn waar het om allerlei redenen verboden is om zonder toestemming te schieten. ,,Het is bijvoorbeeld verboden gebouwen te bombarderen die in de buurt liggen van humanitaire gebieden.”

Volgens Ofer Ziv is er geen sprake van bijzonder sterk toezicht. Uit zijn periode op de Westoever weet hij dat regels ook op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. Een regel is dat soldaten mogen schieten als een levensgevaarlijke situatie dreigt. ,,Voor mij zijn Palestijnen die stenen gooien niet onmiddellijk levensbedreigend. Maar voor de meeste soldaten is dat wel zo.”

Na maanden van gevechten keert Ofer Ziv in december weer huiswaarts, waar hij besluit niet meer terug te willen naar het Israëlische leger. Een opeenstapeling van de ontwikkelingen in Gaza doen hem beslissen een brief te ondertekenen dat hij zijn toekomstige dienstoproep zal weigeren. Hij noemt het moment dat het Israëlische leger drie gijzelaars doodschiet en de Israëlische invasie in Rafah als druppels die de emmer deden overlopen. ,,Ik kan het mentaal niet meer aan.”

De kans bestaat dat Ofer Ziv in de gevangenis eindigt. ,,Het is zeker een mogelijkheid. Maar ik ga liever naar de gevangenis, dan een leven met immorele acties op mijn kerfstok.”

Ondertussen blijft hij actief op de wekelijkse demonstraties voor een gijzelaarsdeal en de beëindiging van de oorlog.